Μάρθα Κοράβος (Martha Coravos)
Πριν από λίγα χρόνια, αποχώρησα λόγω συνταξιοδότησης από το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης της Μασαχουσέτης. Εργάστηκα εκεί για περίπου είκοσι χρόνια, πρώτα ως υπάλληλος δικαστηρίου σε ποινικές συνεδρίες και μετά, για δέκα χρόνια, ως εισαγγελέας. Ως λευκή γυναίκα, είχα προσωπική εμπειρία πως το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης μας ήταν προκατειλημμένο εναντίον των έγχρωμων ανθρώπων. Μπορεί να ήταν η φαντασία μου, αλλά οι ψηλότερες εγγυήσεις, οι μεγαλύτερες ποινές και οι αυστηρότεροι όροι επιτήρησης έμοιαζαν να είναι κανόνας για όσους κατηγορούμενους δεν ήταν λευκοί. Παρόλο που είχαμε μερικούς μαύρους και Ασιάτες δικαστές και μερικούς μη-λευκούς δικαστικούς υπαλλήλους, δικηγόρους και αστυνομικούς, ως επί το πλείστον όλοι στο δικαστήριο εκτός των κατηγορουμένων ήταν λευκοί. Εάν ο στόχος είναι η δίκαιη απονομή δικαιοσύνης, αυτό δεν είναι καλό σημείο εκκίνησης.
Λόγω του ιστορικού της δουλειάς μου, τα γεγονότα που ακολούθησαν τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ στις Η.Π.Α. με πλήγωσαν βαθιά. Όπως σε όλα τα δύσκολα πράγματα, υπάρχουν κι εδώ πολλά διαφορετικά επίπεδα, τα οποία προσπάθησα να τα ξεχωρίσω. Πρώτα απ’ όλα, νομίζω ότι σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουν σε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτό που έκανε η αστυνομία στον Τζορτζ Φλόιντ ήταν αποκρουστικό και αντίθετο με το καθήκον τους ως οργάνων της δημόσιας τάξης. Δεύτερον, ότι η λεηλασία και η βία είναι κάτι κακό. (Η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών αυτές τις τελευταίες εβδομάδες αντιτάχθηκαν στη λεηλασία και τη βία.) Αλλά ας κοιτάξουμε πέρα από αυτά τα δύο πράγματα. Ας δούμε ποιο είναι το πραγματικό ζήτημα: Τι μπορεί να γίνει ώστε να αποκτήσουν οι έγχρωμοι άνθρωποι πλήρη ισότητα σε αυτήν τη χώρα;
Για τρεις αιώνες, η Αμερική καταπίεζε συστηματικά τους μαύρους. Τα πράγματα έχουν βέβαια βελτιωθεί από την εποχή της δουλείας και του λιντσαρίσματος και την περίπτωση του Τζιμ Κρόου, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ανισότητα στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και στην κοινωνία γενικότερα. Δεν ξέρω πως θα διορθωθεί αυτό το πρόβλημα, αλλά ξέρω ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο πρόβλημα αυτό καθεαυτό. Τα περιφερειακά ζητήματα δεν πρέπει να μας αποσπούν την προσοχή, αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα για πραγματική αλλαγή. Συζητώντας για το αν τα μέσα ενημέρωσης είναι προκατειλημμένα, αν ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ήρωας ή τέρας, αν η Αντίφα ή κάποιες λευκές ρατσιστικές ομάδες παρεισέφρησαν στις διαμαρτυρίες, και ούτω καθεξής, δεν είναι παρά περισπασμός από το πραγματικό ζήτημα: Τι μπορεί να γίνει ώστε να αποκτήσουν οι έγχρωμοι άνθρωποι πλήρη ισότητα σε αυτήν τη χώρα;
Ως Χριστιανοί, πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι παιδιά του Θεού, που έχουμε δημιουργηθεί κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορούμε απλώς να πιστεύουμε κάτι τέτοιο και στη συνέχεια να προσκολλούμαστε σε ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης (ή σε ένα εκπαιδευτικό, ιατρικό, στεγαστικό, οικονομικό ή πολιτικό σύστημα) που μειώνει και ενίοτε ακόμη και κακοποιεί ανθρώπους για φυλετικούς λόγους. Θα πρέπει να ρίξουμε μια προσεκτική και σκληρή ματιά σε αυτά τα συστήματα και να προχωρήσουμε σε θεμελιώδεις αλλαγές. Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι «εμείς» σε αυτήν την πρόταση –οι άνθρωποι που θα ρίξουμε την προσεκτική, σκληρή ματιά– είμαστε συνήθως εκείνοι οι άνθρωποι που είμαστε βολεμένοι μέσα σ’ αυτά τα συστήματα.
Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε την κατάσταση αυτή; Θα την ξεπεράσουμε αν αφήσουμε κατά μέρος το δικό μας συμφέρον και κάνουμε το σωστό, έστω κι αν αυτό μας φέρνει σε δυσκολότερη θέση προσωπικά. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε. Απαιτεί μια υψηλότερη μορφή αγάπης. Ως χριστιανοί, καλούμαστε σε μια τέτοια μορφή αγάπης. Για να φτάσουμε στην μορφή της υψηλότερης αγάπης, θα πρέπει να ξεκινήσουμε συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να εξοργιστεί: (1) η λεηλασία και η βία που διαπράττονται από οπορτουνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να εκτροχιάσουν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες, (2) αυτό που έκαναν οι αξιωματικοί της Μινεάπολης στον Τζορτζ Φλόιντ· και, το πιο σημαντικό, (3) ο συστημικός ρατσισμός. Είναι πρωτίστης σημασίας να εξοργιστούμε περισσότερο για αυτό το τρίτο θέμα. Μέχρι να ξεπεράσουμε τον θυμό και τον φόβο για τις ζημιές στις περιουσίες και τη βία, μέχρι να ξεπεράσουμε την αηδία και τη θλίψη για τις βάναυσες πράξεις κακών αστυνομικών, μέχρι να παραδεχτούμε πραγματικά ότι υπάρχει συστημικός ρατσισμός σε αυτήν τη χώρα και να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να διορθώσουμε ένα άδικο σύστημα –ακόμη και αν εμείς οι ίδιοι προσωπικά επωφελούμαστε από αυτό– τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα.
Η δικηγόρος Martha Coravos υπηρέτησε ως υπάλληλος της νομικής υπηρεσίας, δικαστική υπάλληλος και βοηθός εισαγγελέας στο Ανώτατο Δικαστήριο της Μασαχουσέτης από το 1997 έως το 2017. Σήμερα υπηρετεί ως συνήγορος υπεράσπισης στο Λόουελ της Μασαχουσέτης.
Μια Δημοσίευση του Κέντρου Ορθόδοξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου