Σούζαν Ρ. Χόλμαν (Susan R. Holman)
Ένα πρωινό, πριν μερικά χρόνια, πήγαινα με το τραίνο –την υπερταχεία Ασέλα– στην Νέα Υόρκη. Ήμασταν στο Κονέκτικατ όταν μια γυναίκα περίπου 60 ετών λιποθύμησε, προφανώς, ενώ περίμενε με το αυτοκίνητο της στη διάβαση του σιδηροδρόμου. Έχοντας μόλις λάβει εξιτήριο από το νοσοκομείο, η γυναίκα, που είχε τη φροντίδα των εγγονών της, ηλικίας 4 και 2 ετών, τα πήγαινε με προσοχή και αγάπη στο νηπιαγωγείο. Ήπια, ανεξέλεγκτα –κάτι ανεξήγητο για όσους το έβλεπαν– το μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου της χώθηκε κάτω από τις μπάρες και το αυτοκίνητο κύλησε ως τις γραμμές, ακριβώς τη στιγμή που διερχόταν το τρένο μας. Η γυναίκα και ο εγγονός της πέθαναν ακαριαία· η μικρή αδερφή του πέθανε μερικές ημέρες αργότερα. Μετά από αρκετή ώρα αναμονή, μισό μίλι πέρα από το συμβάν και με το τρένο μας να είναι ακόμη μπλεγμένο με το κατεστραμμένο αυτοκίνητο, εμείς, οι σοκαρισμένοι επιβάτες, τελικά κατεβήκαμε στον πλησιέστερο σταθμό, περιμένοντας νέο τρένο. Όταν οι δημοσιογράφοι άρχισαν να καταφτάνουν στη γεμάτη πλατφόρμα, με μικρόφωνα στο χέρι, δεν μπορούσα να πω λέξη. Η σιωπή έμοιαζε να είναι η μόνη προσήκουσα απάντηση σε μία τόσο βίαιη και θανατηφόρα συγκυρία.
Αυτές τις μέρες, μέσα στην παγκόσμια θλίψη που προκάλεσε η πανδημία και η οικονομική και πολιτική κατάρρευση, αισθάνομαι παρόμοια όπως εκείνο το πρωί στην πλατφόρμα: με έχει καταλάβει η σιωπή. Κάποιος εσωτερικός φρουρός με καλεί να παρακολουθήσω με σεβασμό το «μετατραυματικό στρες» των απωλειών που διαφαίνονται και που δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψουν. Αυτή η σιωπή είναι για μένα μια αλληλεγγύη πνεύματος, ένας τρόπος –τρόπος του λέγειν– να κλαίω μαζί με εκείνους που κλαίνε. Και όμως· μέσα σε μια τέτοια σιωπή, ακριβώς επειδή αυτή η κρίση σχετίζεται άμεσα με την ακαδημαϊκή μου ενασχόληση με την παγκόσμια υγεία και την ιστορία των θρησκευτικών αντιδράσεων σε ασθένειες και ανάγκες, παλεύω, με μια εξίσου περίπλοκη αίσθηση ευθύνης, να βρω την κατάλληλη γλώσσα που θα μπορούσε να διαμορφώσει επιλογές και ενέργειες –έστω κι αν είναι μόνο οι δικές μου– στο μέσο της καταιγιστικής φλυαρίας των μέσων ενημέρωσης. Το κείμενο αυτό είναι εν μέρει μια απάντηση σε αυτά τα εσωτερικά ερεθίσματα. Αλλά ίσως μπορεί να ενθαρρύνει και άλλους να παλέψουν ένα παρόμοιο αγώνα, καθώς ακούμε, ελπίζουμε και αρχίζουμε να διαμορφώνουμε χρήσιμους και ψύχραιμους διαλόγους επί της περίστασης, με βάθος και συνοχή.
Continue reading
