Από τον  Paul L. Gavrilyuk

Στη Μαριούπολη, ρωσικοί πύραυλοι καταστρέφουν μαιευτήριο, τραυματίζοντας δεκάδες ανθρώπους, ενώ στη Μόσχα ο Πατριάρχης Κύριλλος (Γκουντιάεβ) ευλογεί τα ρωσικά στρατεύματα. Στην ίδια πόλη, οι ρωσικές βόμβες σκότωσαν εκατοντάδες παιδιά και ηλικιωμένους στο θέατρο της πόλης, εν τω μεταξύ ο Πατριάρχης του Πούτιν έχει το θράσος να περιγράφει τον πόλεμο ως «μεταφυσικό αγώνα» εναντίον των δυτικών αξιών. Στην Οδησσό μια μητέρα θάφτηκε ζωντανή με το τριών μηνών βρέφος της μετά την καταστροφή ενός κτιρίου από ρωσικό πυραύλου, ενώ ο Γκουντιάεφ υπακούοντας στον αφέντη του στο Κρεμλίνο δικαιολογεί τον πόλεμο ως πράξη αυτοάμυνας.

Πολλοί δυτικοί παρατηρητές είναι προβληματισμένοι. Δεν είναι τα στρατεύματα, τα οποία η Ορθόδοξη εκκλησία της Ρωσίας έχει ευλογήσει αυτά που δολοφονούν τους ομοδόξους τους στην Ουκρανία; Μήπως δεν είναι οι ρωσικοί πύραυλοι αυτοί που καταστρέφουν ορθόδοξους χριστιανικούς ναούς, μοναστήρια, σχολεία, νοσοκομεία και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς των ομοδόξων στην Ουκρανία; Αν όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια, πως είναι δυνατόν ο Πατριάρχης Κύριλλος να στέλνει με τις ευλογίες του τα ρωσικά στρατεύματα στη μάχη; Δεν είναι ο εν λόγω πόλεμος «αδελφοκτόνος», όπως τον χαρακτήρισε ο Μητροπολίτης Ονούφριος (Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία  – Πατριαρχείο Μόσχας), σε μια στιγμή πρόσφατης διαύγειας; Δεν πέρασε προηγουμένως απ’ το νου του Μητροπολίτη Ονούφριου, ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ανατολική Ουκρανία το 2014 ήταν επίσης μια πράξη αδελφοκτονίας. Την ίδια στιγμή, αρκετοί γηραιότεροι επίσκοποι στη δικαιοδοσία του Ονούφριου συνεχίζουν να προωθούν την τυφλή υποταγή στον Πατριάρχη Κύριλλο, ο οποίος εκλογικεύει και δικαιολογεί την δολοφονία μελών του ποιμνίου του στην Ουκρανία, μαζί με τους βομβαρδισμούς, την σφαγή παιδιών και αμάχων, καθώς και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων, θεωρώντας τα ως μια πράξη αναγκαία για την αυτοσυντήρηση της Ρωσίας. Έχουν απωλέσει άραγε οι επίσκοποι του Ονούφριου το μυαλό και τη συνείδησή τους; Πρόκειται για ανοησία ή προδοσία; Όποια κι αν είναι η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: συνενοχή σε πράξεις βίας μιας άνευ προηγουμένου κλίμακας, που η Ευρώπη δεν έχει ξαναδεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Σέργιος Μπουλγκάκωφ,
με σχόλια της Ρεγκούλα Τσβάλεν (Regula Zwahlen)

Εφημερίδα «Ναρόντ» (Λαός), φ. 1, 2(15) Απριλίου 1906, Κίεβο, σ.1. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος της εφημερίδας «Ναρόντ» (Λαός), που κυκλοφόρησε στο Κίεβο τον Απρίλιο του 1906, με συντάκτες τους Σ. Ν. Μπουλγκάκωφ και Α. Σ. Γκλίνκα (Βόλζσκι). Η εφημερίδα αυτή σχεδιάστηκε ως έντυπη έκδοση του αποτυχημένου πολιτικού κόμματος «Ένωση Χριστιανικής Πολιτικής». Την περίοδο από τις 2 έως τις 10 Απριλίου κυκλοφόρησαν επτά φύλλα. Ύστερα, η εφημερίδα έκλεισε με δικαστική απόφαση. Όλα τα τεύχη περιείχαν άρθρα του Μπουλγκάκωφ.

Με τον ήχο από τις καμπάνες, με την αγαλλίαση της φύσης και των ανθρώπων, ξεκινάμε την σεμνή εργασία μας στην μεγαλύτερη από τις χριστιανικές γιορτές.  

Ο χριστιανικός κόσμος γιορτάζει και πάλι την τελική νίκη του καλού επί του κακού, της ζωής επί του θανάτου, της δημιουργικής, γόνιμης αγάπης επί του διαφθορέα εχθρού· και γιορτάζει αυτή τη νίκη, αυτό το επίτευγμα του Θεανθρώπου που σώζει τον κόσμο και τον άνθρωπο για πάντα, ως υπόσχεση και προσμονή της αιώνιας Ανάστασης του κόσμου και της μεταμόρφωσης της δημιουργίας. Και, προσδοκώντας με πίστη τον τελικό θρίαμβο, ο χριστιανικός κόσμος βιώνει την Ανάσταση ακόμη και τώρα ως ένα γεγονός που έχει ήδη πραγματοποιηθεί, ως λάμψη του φωτός στο σκοτάδι που μας περιβάλλει, ως φλογερή αγάπη και χαρά μέσα στο βασίλειο της εχθρότητας και της διχόνοιας.

Ο αναστάς Χριστός ανασταίνεται ως και σήμερα, τόσο στην ψυχή του κάθε ανθρώπου όσο και στην ψυχή των εθνών, και η λάμψη της Ανάστασης, που κομματιάζει το σκοτάδι της νύχτας, όχι μόνο τυφλώνει τα χαρούμενα μάτια, αλλά και διαπερνά το σκοτάδι στο οποίο ζούμε με το εκτυφλωτικό φως της συνείδησης, φωτίζοντας τον Γολγοθά που δημιουργούμε εμείς από τον κόσμο. Και το τραγούδι των αγγέλων στον ουρανό συμπλέκεται με τους θρήνους και τους στεναγμούς που προέρχονται από τον τόπο της Σταύρωσης. Την ημέρα της Ανάστασης δεν μπορούμε να ξεχνάμε τον Γολγοθά, όσο ζούμε, και ούτε μπορούμε ούτε και πρέπει να εξαλείψουμε τον Γολγοθά.