Από τον Nidhin Donald

Πριν λίγες μέρες τηλεφώνησα έναν Ιησουίτη ιερέα στη Μπιχάρ (μια από τις ανατολικές πολιτείες της Ινδίας) για να μοιραστεί μαζί μου τις σκέψεις του αναφορικά με τις συνθήκες των Χριστιανών εν μέσω της συνεχιζόμενης πανδημίας. Ξαφνιάστηκε από την ερώτηση και τόνισε το εξής: οι πλούσιοι επιβιώνουν και οι φτωχοί πεθαίνουν, αυτή είναι η ιστορία της πανδημίας. Οι Χριστιανοί, όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι στην Ινδία γνωρίζουν καλά αυτόν τον κανόνα. Σύμφωνα με τον ίδιο δεν υφίσταται κάποια ξεχωριστή χριστιανική οπτική γωνία όσον αφορά την πανδημία. Η απάντησή του ήταν κατανοητή. Έχοντας εργαστεί σε μια από τις φτωχότερες και υποχρηματοδοτούμενες, πολιτείες της Ινδίας, σ’ όλη του τη ζωή, τα προβλήαματα του συστήματων των τάξεων και των καστών είναι γι αυτόν προφανή. Έτσι, η συζήτηση αποκλειστικά για τους Χριστιανούς και τον Χριστιανισμό, ειδικά μεσούσης της πανδημίας, δεν αποτελεί προτεραιότητα.

Λιγότερο από το 3% των Ινδών είναι Χριστιανοί. Ωστόσο, ο απόλυτος αριθμός τους συγκρίνεται με τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ισπανίας, της Κένυας, της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Πράγματι, υπάρχουν περισσότεροι Χριστιανοί στην Ινδία απ’ ό,τι στη Βενεζουέλα. Οι Χριστιανοί δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένοι στη χώρα. Οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στις νότιες πολιτείες της χερσονήσου, Κέραλα, Ταμίλ Νάντου, Καρνατάκα, Τελανγκάνα και Άντρα Πραντές (μόνο στην Κέραλα, ζει το 22% του συνολικού πληθυσμού των Χριστιανών). Όσον αφορά το υπόλοιπο μισό, σχεδόν το 80% είναι κατανεμημένο στις ανατολικές και βορειοανατολικές πολιτείες της Ινδίας και οι υπόλοιποι στις δυτικές, βόρειες και κεντρικές πολιτείες. Ο πληθυσμός αυτός διαχωρίζεται περαιτέρω σύμφωνα με την ομολογία, την κάστα, την εθνότητα, τη γλώσσα, τα ταξικά συμφέροντα και τις πολιτικές πεποιθήσεις. Όλοι αυτοί οι παράγοντες καθιστούν τις γενικεύσεις που βασίζονται στη θρησκεία ένα προβληματικό ζήτημα σε εθνική κλίμακα. Λόγω της ομολογιακής ποικιλίας, οι χριστιανικοί πληθυσμοί συνδέονται με διαφορετικές ομάδες της πολιτικής κοινωνίας και παγκόσμια δίκτυα.

Thomas Arentzen

Μου φαίνεται ότι ζούμε στην εποχή της Κασσιανής. Η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει και μαζί της πλησιάζει και το τροπάριο για την αμαρτωλή γυναίκα, όπως και ο κανόνας του Μ. Σαββάτου, που είναι εν μέρει γραμμένος από την ίδια ποιήτρια. Εκτός των άλλων, πριν από λίγα χρόνια, ο τραγουδιστής και συνθέτης Φρανκ Τέρνερ έγραψε ένα τραγούδι για την Κασσιανή και τον ανεκπλήρωτο έρωτά της για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. Επιπλέον, σ’ ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Βίκινγκς προβάλλεται η ίδια η αγία ποιήτρια ως όμορφη βυζαντινή πριγκίπισσα, η οποία σαγηνεύει και εμπλέκεται σε μια κρυφή ρομαντική σχέση με τον εμίρη της Ιφρικίγιας Amir Ziyadat Allah. Η Κασσιανή έχει εισχωρήσει στην ποπ κουλτούρα του 21^ου αιώνα, ως αντικείμενο ελπίδας και φαντασίας. Μόλις πριν λίγες μέρες, ακόμη, η χορωδία Capella Romana κυκλοφόρησε ένα CD με Ύμνους της Κασσιανής. Πράγματι ζούμε στον καιρό της Κασσιανής. Ή μήπως αντί για «Κασσιανή» πρέπει να την αποκαλούμε «Κασσία», ποιο ήταν το ιστορικό της όνομα; Αυτό είναι το θέμα, το οποίο θέλω να πραγματευθώ στο παρόν άρθρο, καθώς που η όμορφη συνθέτρια επιστρέφει στην παγκόσμια σκηνή: πώς την αποκαλούμε ;

Στο τραγούδι του Φρανκ Τέρνερ η Κασσιανή συστήνεται λέγοντας: «Έχω ακούσει ότι με αποκαλούν γυναίκα που έχει πέσει σε πολλές αμαρτίες…». Οι στίχοι αυτοί βασίζονται σε μια σειρά κυρίως θρυλικών παραδόσεων που περιστρέφονται γύρω από τη ζωή της. Υπάρχει πραγματική αγάπη και αγάπη δίχως ανταπόκριση. Η Κασσία ήταν ερωτευμένη με τον Θεόφιλο ακόμη και μετά το πέρας της γνωστής τελετής επιλογής νύφης· τον ποθούσε παρόλο που έγινε μοναχή, αλλά, όπως η Wikipedia και άλλες διαδικτυακές πηγές μαρτυρούν: «δεν ήθελε να επιτρέψει στο παλαιότερο πάθος της να αναιρέσει το μοναστικό της όρκο». Αποφάσισε να μην επιδιώξει την εκπλήρωση των ερωτικών της φαντασιώσεων και του πόθου της. Η Κασσία είναι μία εκ των λίγων αγίων –γυναικών κυρίως– που η ιστορία τους σχετίζεται με τον έρωτα και τη λαγνεία. Καθόλου άσχημα για μια καλόγρια! Αλλά υπάρχει και ένα στοιχείο που ισορροπεί αυτήν την κατάσταση. Ποιος είναι το αντικείμενο του πόθου της; Νομίζω ότι η Κασσιανή τείνει περισσότερο προς το σύνδρομο της Μαρίας Μαγδαληνής.

Φιλ Ντόρολ (Phil Doroll)

Όσον αφορά τη θρησκεία και την πολιτική, οι Ανατολικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι βρίσκονται στην ίδια δυσάρεστη κατάσταση, επειδή και οι δυο αυτές θρησκείες εμμένουν σε μια ιδιαίτερα ισχυρή θεώρηση της ιερής παράδοσης. Αυτή η παράδοση δεν συμπίπτει με την αποκάλυψη, αλλά η αποκάλυψη μπορεί να ερμηνευτεί ορθά μόνο διαμέσου της παράδοσης. Ο θεολογικός στοχασμός, οι λεπτομερείς πρακτικές της λατρείας και οι ασκητικές μέθοδοι του πνευματικού προσωπικού αγώνα αποτελούν τα βασικά στοιχεία και των δύο αυτών θρησκειών, ενώ παράλληλα όλα τα παραπάνω στοιχεία κατανοούνται μέσω κειμένων που άφησαν πίσω παλαιότεροι συγγραφείς των δύο αυτών παραδόσεων. Επιπλέον, λόγω του ότι και οι δύο αυτές κοινότητες είναι παγκοσμίως αποκεντρωμένες, δεν έχουν έναν ηγέτη στο πρόσωπο του οποίου να προσβλέπουν οι πιστοί για τη λήψη έγκυρης καθοδήγησης. Γι’ αυτό το λόγο, η έννοια της παράδοσης είναι απολύτως ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της ακεραιότητας της ίδιας της πίστης, ειδικά στο σύγχρονο ταραχώδες πλαίσιο.

Αναντίρρητα και οι δυο θρησκείες έχουν μια ιστορικά πλούσια και συνεχή παράδοση πεποιθήσεων και πρακτικών, διασώζοντας έναν ανυπολόγιστο πνευματικό πλούτο στο ενίοτε οδυνηρό πέρασμα προς την νεωτερικότητα. Παρόλα αυτά, η έννοια της παράδοσης χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο μειονέκτημα: το προνεωτερικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, κατά το οποίο γράφτηκαν όλα τα κείμενα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πίστη μας ήταν ριζικά διαφορετικό απ’ το δικό μας. Ασφαλώς, πρόκειται για ένα δίλημμα κοινό στους πιστούς όλων των θρησκειών, όμως πιστεύω ότι αποτελεί ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα στην περίπτωση των Ορθόδοξων Χριστιανών και των Σουνιτών Μουσουλμάνων, δεδομένης μάλιστα της ισχυρής και σύνθετης αντίληψης που έχουν για την παράδοση. Αναφορικά με την πολιτική, το περίγραμμα του διλήμματος είναι ιδιαίτερα σαφές: σχεδόν όλα τα θεμελιώδη κείμενα της ερμηνευτικής μας παράδοσης έχουν γραφτεί στο πλαίσιο μιας αυτοκρατορικής διακυβέρνησης.

Αιδ. Δρ. Philip LeMasters

Σ’ αυτή τη μεγάλη εορτή των Θεοφανίων, εορτάζουμε τη βάπτιση του Χριστού, κατά την οποία κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα από τον ουρανό ακούσθηκε η φωνή του Θεού-Πατέρα, που τον αναγνώρισε ως Υιό Του. Τα Θεοφάνια αποκαλύπτουν ότι ο Σωτήρας στα νερά του Ιορδάνη είναι ένα από τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, είναι ο Θεάνθρωπος, ο οποίος έρχεται για να φωτίσει τον σκοτεινό κόσμο. Βαπτίζεται για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο και την κτίση στην αρχαία τους δόξα.

Δυστυχώς, οι προπάτορές μας απομακρύνθηκαν από την υψηλή αποστολή τους και εισήλθαν στον κόσμο της φθοράς και του θανάτου, που τόσο καλά γνωρίζουμε. Ο Αδάμ και η Εύα αγνόησαν την εντολή του Θεού και έπειτα, όταν ήρθε η ώρα να φύγουν απ’ τον παράδεισο, έλαβαν απ’ τον ίδιο δερμάτινους χιτώνες. Λόγω της ανυπακοής τους, συνειδητοποίησαν τη γυμνότητά τους και βρέθηκαν στον κόσμο, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Η γυμνότητα τους, τους έδειξε ότι, είχαν αρνηθεί την κλήση της ομοίωσης με τον Θεό. Απογυμνωμένοι από την αρχική τους δόξα, η σάρκα τους κατέστη θνητή και αυτοί δούλοι των παθών και του θανάτου. Η ίδια η κτίση «υποτάχθηκε στη φθορά» (Ρωμ. 8:20) εξαιτίας τους.