მამა ხარლამპი ლიბიოს პაპადოპულოსი

სტატია თავდაპირველად ბერძნულ ენაზე გამოქვეყნდა ვოლოსის საღვთისმეტყველო აკადემიის ბლოგზე სახელწოდებით-πολυμερώς και πολυτρόπως. ტექსტის ბერძნული ვარიანტი იხ. ლინკზე.

სახარების ტექსტებში, თავის მოწაფეებთან, ქრისტეს თერთმეტი აღდგომისშემდგომი გამოცხადებაა აღწერილი, და ყველა ერთი მიზნისთვის – დაეხმაროს მათ (მოწაფეებს) აღდგომის ნამდვილობის დაჯერებაში. ქრისტეს ამ მცდელობის გაგებას თავისი აზრი აქვს, რადგან მკვდრეთით აღდგომა არაა ინტელექტუალური მიმღებლობის საქმე. აღდგომა ვერ გაიგება გონებით, მის შესახებ სულიწმიდის მიერ ეუწყებათ მათ, ვინც გულწრფელად ეძიებს ქრისტეს.

ამასთანავე, არ არის შემთხვევითი, რომ თანამედროვე ადამიანები, მიუხედავად იმისა, რომ იღებენ ქრისტეს სწავლების ფასეულობასა და მნიშვნელობას, მკვდრეთით აღდგომის დაჯერება უჭირთ. თუკი მისი მოწაფეებისთვის, რომლებიც ცხოვრობდნენ მასთან ერთად, ისმენდნენ მის საღვთო სწავლებებსა და ხედავდნენ მის მიერ აღსრულებულ სასწაულებს, საკმაოდ რთული იყო აღდგომის დაჯერება (ლკ. 24.11; მათ. 28.17), ადვილი წარმოსადგენია რაოდენ ძნელია ის ჩვენთვის, თანამედროვე მორწმუნეებისათვის, რომელთა რწმენაც ძლიერი და მტკიცე კი არა, არამედ სულაც გაბზარულია. მაგრამ, რწმენა ადამიანური ენერგია არაა, არამედ სულიწმიდის საჩუქარი და ღმერთის გამოცხადება ადამიანში.

ჯონი ზავიცანოსი (Joni Zavitsanos)

     „ვინ არის ჩემი მოყვასი?“ – კითხვას, რომელიც იესოს სჯულის მოძღვარმა დაუსვა და რომელზეც ადვილ პასუხს მოელოდა, ქრისტემ შესანიშნავი, მოწყალე სამარიტელის იგავით უპასუხა. იგავი მოგვითხრობს კაცზე, რომელიც გაძარცვეს, გვემეს და გზაზე ცოცხალ-მკვდარი დატოვეს. მრავალმა, თითქოსდა კეთილისმყოფელმა ადამიანმა ჩაუარა ამ კაცს გვერდით, მაგრამ დახმარება არავინ არ აღმოუჩინა. საბოლოოდ კი, საერთოდ უცხო, სხვა სარწმუნოების წარმომადგენელი შეეწია და დაეხმარა მას. ამგვარად, სრულიად უცხო ადამიანი გახდა იმ დღის დაფარული გმირი. მოწყალე სამარიტელის იგავი საკმაოდ დიდი მნიშვნელობის იყო იმ ეპოქაში, მაგრამ ეს იგავი ახლაც მნიშვნელოვნად მიმაჩნია, პანდემიის პერიოდში მყოფ ჩვენ სამყაროში.  

     თითქმის ერთ წელზე მეტი გავიდა, რაც დაწყებული მაქვს მუშაობა ხელოვნების ნიმუშზე, რომელიც იქმნება ყველა იმ ჰიუსტონელის (ქალაქი ტეხასის შტატში) საპატივსაცემოდ, რომლებიც კორონა ვირუსმა იმსხვერპლა. გამოვიკვლიე სიკვდილის მრავალი დამადასტურებელი უწყება, სხვადასხვა საინფორმაციო ჟურნალი  თუ სატელევიზიო პროგრამა. ბევრი დრო დავხარჯე იმის მცდელობაში, რომ ჩემს ქალაქში დაღუპულ 7 000 ადამიანის სახელი და სახე დამედგინა. ამ პროექტის მეშვეობით მრავალი ისტორია გახდა ცნობილი, რომლებიც მარტოობას, ჩაკეტილობას, ოჯახთა განცალკევებას, საყვარელი ადამიანების დაკრძალვას, შესაფერისი წესით დატირების შეუძლებლობასა და ფსიქიკურ ტრავმებს უკავშირდება. ესენი არიან ისტორიები, რომლებიც დარდითა და გულის ტკივილითაა აღსავსე.

ინგა ლეონოვა (Inga Leonova)

თუ თვალს გადავავლებთ სოციალურ ქსელებს, შეიძლება შეგვექმნას შთაბეჭდილება, რომ მართლმადიდებლურ წრეებში, ადამიანის სექსუალობასთან დაკავშირებული დაპირისპირებები შეწყვეტილია. აღნიშნული სხვაობა განსაკუთრებით თვალშისაცემია 2010 წელთან შედარებით, როდესაც ეს საკითხები განსაკუთრებით აქტუალური იყო. ვფიქრობ, რომ ამ დაპირისპირებაში ხაზები გავლებულია და თითოეულმა დაპირისპირებულმა მხარემ აირჩია საკუთარი ბანაკი. ცალსახად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ინტელექტუალური და სულიერი თავისუფლების საჭიროება (რათა ეკლესიაში მნიშვნელოვანი ანთროპოლოგიური და თეოლოგიური მუშაობა გაგრძელდეს), არის საკითხი, რომელიც ბევრად უფრო ფართოა, ვიდრე ის ასპარეზი, რის საშუალებასაც სოციალური მედიის ბუნების მიერ დადგენილი საზღვრები იძლევიან. მრჩება შთაბეჭდილება, რომ ამ დაპირისპირებაში გამოიკვეთა „თანაგრძნობის უგულვებელყოფის“ სახე, რომელიც შეიძლება ამგვარად შეჯამდეს: „გული მწყდება ეკლესიაში მყოფ იმ ადამიანებზე, რომლებიც ებრძვიან ერთსა და იმავე სქესთა შორის ლტოლვას, ვალდებულები ვართ დახმარების ხელი გავუწოდოთ მათ და მხარდაჭერა გამოვუცხადოთ ასკეტურ ცხოვრებაში, იმისთვის რომ უბიწოების ჯვარის ზიდვა მოახერხონ.“  

ფაქტი, რომ „თანაგრძნობის“ მიდგომას თან ახლდა ფარული საფრთხეები   ჩემი გაკვირვება გამოიწვია. ამის მიზეზად შესაძლოა დასახელდეს დიალოგში მონაწილეობისგან ჩემი დროებითი თავშეკავება. მნიშვნელოვანია აღინიშნოს, რომ ეს დამოკიდებულება წარმოადგენს „ტრადიციონალისტ“ მართლმადიდებელთა ალტერნატიულ გადაწყვეტილებას, რომელსაც მართლმადიდებლური მცირე დაჯგუფებები მსოფლიოში მომწამლავი  სიძულვილის გასავრცელებლად იყენებენ.  ამ დამოკიდებულების მიხედვით, ერთი მხრივ, ნებადართულია რომ მოხდეს მათი მიღება და მათ მიმართ სიყვარულის გამოხატვა, თუმცა პარალელურად შენარჩუნებულია ოფიციალური პოზიცია, რომლის მიხედვით: განსხვავებული სექსუალური ორიენტაციის ძმებისა და დების მიღება მხოლოდ იმ წინაპირობით შეიძლება მოხდეს, რომ ისინი თანაცხოვრებას (იგულისხმება სექსუალური თანაცხოვრება) დაუტევებენ.

ანდრეი შიშკოვი (Andrey Shishkov)

მართლმადიდებლობაში ადამიანის უფლებებზე საუბრისას კარგად უნდა გვესმოდეს თუ რატომ გვჭირდება ეს განხილვები და თუ როგორ აისახება იგი თეოლოგიურ და რელიგიურ შეგნებაზე. ჩემი აზრით, ჩვენ ორი ძირითადი მიზანი გვაქვს: სუსტის დაცვა და მისი სოციუმში ინტეგრაცია. დღეს, ადამიანის უფლებათა შესახებ წარმოებული განხილვები, პოლიტიკურ თეოლოგიასა და ანთროპოლოგიაზე დიდ გავლენას ახდენენ, მაგრამ ეკლესიოლოგიაზე არ აისახებიან. კლერიკალური ძალაუფლების სტრუქტურებმა მართლმადიდებლური ეკლესიოლოგიური ცნობიერება შეიპყრეს და ეკლესიის მოდელის, სტრუქტურისა და საზღვრების აღქმას აკონტროლებენ. ეკლესიაში ინტეგრაცია ამ პრივილეგირებული და თვითნებური ძალაუფლების მქონე ჯგუფებზეა დამოკიდებული, რაც ინტეგრაციის განვითარებას ართულებს.

კლერიკოცენტრიზმი უმეტესი ეკლესიოლოგიისათვისაა დამახასიათებელი. ამ მიდგომიდან გამომდინარე, ეკლესიის დანარჩენი წევრები კლერიკოსებს რჩეულ ნაწილად მიიჩნევენ, რომლებსაც მღვდლობა არა მხოლოდ პრაქტიკული ხასიათის, არამედ, ონტოლოგიურ უპირატესობებსაც ანიჭებს (გარკვეული მოსაზრებების თანახმად ქიროტონია პიროვნების ბუნებასაც ცვლის). ეკლესიოლოგიები იმგვარად აღწერენ ეკლესიას, რომ კლერიკალური სტრუქტურები აუცილებლად მის ცენტრში ექცევიან და საეკლესიო სურათს ცვლიან. როდესაც ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში ეკლესიაზე ვსაუბრობთ, უპირველესად სასულიერო პირი ან სატაძრო ნაგებობა გვახსენდება. ამგვარი ეკლესიოლოგია თავის გზავნილსაც გულისხმობს, რომლის მიხედვითაც, თუკი ადამიანი მართებულ იურისდიქციას ეკუთვნის, შესაბამისად მონაწილეობს სათანადო მსახურებასა და საიდუმლოებებში, მიყვება შესაფერის პრაქტიკას და საკუთარ რწმენას მართლმადიდებლობას უკავშირებს (რომლის შინაარსსაც, ასევე, კლერიკოსები აკონტროლებენ) იგი გადარჩება. საეკლესიო ცნებები, როგორიცაა: სქიზმა, ერესი, ევქარისტია, თანაზიარება და ა.შ. კონტროლის საშუალებები ხდება. ეკლესიაში ქალის როლიც უმთავრესად კლერიკალური მიდგომითაა განხილული, რამდენადაც საუბრები ძირითადად ქალთა ხელდასხმის საკითხს მიემართება.