დიონისიოს სკლირისი (Dionysios Skliris)

სტატია თავდაპირველად ბერძნულ ენაზე გამოქვეყნდა ვოლოსის საღვთისმეტყველო აკადემიის ბლოგზე სახელწოდებით-πολυμερώς και πολυτρόπως. ტექსტის ბერძნული ვარიანტი იხ. ლინკზე.

ფილმი Nomadland (2020) ამერიკის, უმთავრესად კი ა.შ.შ.-ს დასავლეთი შტატების სოციუმთა სულიერ ასპექტებს წარმოგვიდგენს ახალგაზრდა ჩინელი რეჟისორის, Chloe Zhao-ს თვალთახედვით. ეს ე.წ საგზაო road movie ტიპის ფილმია ამ ცნების სიღრმისეული, შინაგანი გაგებით, როდესაც გზა (სიბერემდე ცოტა ხნით ადრე, საკმაოდ მოწყვლად საშუალო ასაკში, მაშინ როდესაც ადამიანი უსარგებლოდ გრძნობს თავს) მწუხარებასთან გამკლავების საშუალება ხდება. ფილმში მოქმედება 2011 წელს ვითარდება, 2008 წელს დაწყებული ეკონომიური კრიზისის პირველ ხანებში. მთავარი გმირი 60 წლის ქალია, ფერნი, რომელიც დროის მცირე მონაკვეთში კარგავს მეუღლესა და სამსახურს, მას შემდეგ, რაც ნევადაში მდებარე ქარხანა „Empire“ (რომელშიც იგი დასაქმებული გახლდათ), მოულოდნელად იხურება. ყოველი დანაკარგი, ამავდროულად, მტკივნეული თავისუფლებაც არის. ფერნი გადაწყვეტს, მთელი თავისი ავლა-დიდება გაყიდოს, როგორც თანამედროვე მომთაბარემ, მიკროავტობუსი იყიდოს და სამუშაოს საძებნელად გზას დაადგეს.

ფილმი Jessica Bruder-ის დოკუმენტურ კადრებზეა დაფუძნებული, რომელიც ამერიკულ ნომადურ სუბკულტურებს ეხება, დროებით სამუშაოებს რომ ეძებენ შტატიდან შტატში იმ დაუცველობისა და მოწყვლადობის პირობებში, გვიანდელ კაპიტალიზმს რომ თან სდევს, თუმცაღა, რეჟისორი ნამუშევარს საკუთარ ეგზისტენციალურ ხედვებითაც ამდიდრებს. ფილმი მრავალი ადამიანის მგრძნობიარე სიმს შეეხო, რაც ჩაკეტილობის ამ მძიმე წელს ფილმის დიდი რეიტინგიდან და მრავალი ჯილდოდანაც ჩანს (ვენეციის ოქროს ლომი, ოქროს გლობუსი საუკეთესო ფილმის ნომინაციაში და ახლახან მიღებული სამი ოსკარი საუკეთესო ფილმის, ქალის პირველხარისხოვანი როლისა [ფრენსის მაკდორმანდის შესრულებით] და რეჟისურისათვის).

პეტრე მაიქანი (Petre Maican)

ახლახანს რუმინეთში, ერთმა საგაზეთო სტატიამ ფართო საზოგადოების უჩვეულოდ დიდი ყურადღება  მიიპყრო. სტატიაში ერთი მორწმუნე, ეპისკოპოსს ეკითხებოდა თუ რატომ არ აკეთებდა ეკლესია არაფერს ამ ქვეყანაში მობინადრე ათასობით ობოლი და მიუსაფარი ბავშვისთვის. მორწმუნემ ამ პრობლემის პრაქტიკული მოგვარებაც შემოგვთავაზა, რომ ხელდასხმის მიღების წინაპირობად შვილად აყვანის საიდუმლო დადგენილიყო, რა გზითაც, არსებული პრობლემის გარკვეული ნაწილის მოგვარება იქნებოდა შესაძლებელი. თავის მხრივ იერარქმა, ეკლესიის საქველმოქმედო საქმიანობასა და იმ რთულ პროცედურაზე მიუთითა, რაც შვილად აყვანისთვის იყო საჭირო. მან ისიც დასძინა, რომ ფინანსურ მიზეზთა გამო, იგი შვილად აყვანის ხელდასხმასთან დაკავშირებას გამორიცხავს. მისი აზრით, ახალაზრდა ოჯახს შვილად აყვანის რესურსი არ ექნება.

ახლა, ერთი წუთით გვერდზე გადავდოთ თუ რას შეიძლება, რომ ეპისკოპოსის მიერ ზემოთმოყვანილ პასუხზე ან შემოთავაზებული გადაწყვეტილებით გამოწვეული უხერხულობის თავდაპირველ შთაბეჭდილებაზე ფიქრობდეთ. იერარქი მართალია, როდესაც შვილად აყვანას ხელდასხმის წინაპირობად უარყოფს, არა მხოლოდ მის მიერ ნათქვამ მიზეზთა გამო (რომ არ შეიძლება რომელიმე საიდუმლო ვინმეს რაიმეს აიძულებდეს), არამედ იმიტომაც, რომ იძულებითმა შვილად აყვანამ ბავშვის გარკვეულ იარაღად გახდომამდე შეგვიძლია მიგვიყვანოს, რაც ამ უკანასკნელის ცხოვრებას საერთოდაც არ გააუმჯობესებს. და მაინც, ამ წინადადებაში ბევრი დადებითის პოვნა შეიძლება. წინადადებას კეთილი საწყისები აქვს და პირველი საუკუნის ქრისტიანთა მზრუნველობისა თუ თანაგრძნობის ეთოსით ხასიათდება, როდესაც ქრისტიანებს შვილად აჰყავდათ წარმართების მიერ მიტოვებული შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ბავშები. გარკვეული ჭეშმარიტება იმაშიცაა, რომ თუკი შვილად აყვანა საიდუმლოდ დადგინდებოდა, იგი უფრო მეტად ცნობადი გახდებოდა, რაც მართლმადიდებელ მორწმუნეებს წაახალისებდა კიდეც. მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ავტორი ფუნდამენტურ შეკითხვაზე პასუხის გაცემისკენ მოგვიწოდებს- შვილად აყვანის საიდუმლოდ დადგენის საწინააღმდეგოდ რაიმე მიზეზი არსებობს? სისტემური თეოლოგიის გადმოსახედიდან, გავბედავ და ვიტყვი რომ არ არსებობს.

ევსტათიოს კესარეასი (Efstathios Kessareas)

თანამედროვე მსოფლიოს რითმი გიჟურია. ესკალატორს (რომელიც ოდესღაც პროგრესის სიმბოლო იყო), თანამედროვე ადამიანთა (რომლებსაც მუდამ ეჩქარებათ) მომსახურება აღარ შეუძლია. არა მხოლოდ საქმე, არამედ პიროვნული ცხოვრებაც ახალი დოგმის მიხედვითაა ჩამოყალიბებული- ,,სიჩქარე ყველაფერია.“ ციფრული მარკეტინგის მეწარმის სიტყვებით რომ ვთქვათ: ,,მსოფლიოში, სადაც ყველაფერი ასე სწრაფად მოძრაობს, უბრალოდ სწრაფი მყოფობა საკმარისი აღარაა. შენ ნებისმიერ სხვაზე უფრო სწრაფი უნდა იყო. უნდა უმატებდე მანამ, სანამ წინ არ აღმოჩნდები და შემდეგ სისწრაფე უნდა შეინარჩუნო, რათა იქვე დარჩე.“ თუმცა, მაღალ სისწრაფეს პროდუქციულობის მიზნებისა და პიროვნული ბედნიერების თავისთავადი მიღწევის მნიშვნელობა არ აქვს, ორივე მათგანი წარმატებისა და ინოვაციის ტერმინებითაა შეფასებული, იგი მუდმივი ,ობიექტური“ რეალობა გახდა, შენ ,,რეალურად“ იმდენ ხანს არსებობ, რამდენ ხანსაც მსოფლიოს აჩქარების კულტურას სრულად განიცდი.“ (იხ. Hartmut Rosa, Social Acceleration: A New Theory of Modernity).

ინტენსიური რითმი COVID-19 პანდემიის მიუხედავადაც გრძელდება და განსაკუთრებულად ისეთ ეგზისტენციალურ მდგომარეობებზე მოქმედებს, როგორიც სიყვარული და სიკვდილია. კრიზისი ცხოვრების სტაბილური წესის უეცარ რღვევას წყვეტს. ამის წილ იგი ,,ახალ ნორმალობადაა“ წარმოდგენილი, რამდენადაც ადამიანები სხვადასხვა განგრძობით კრიზისებს ეგუებიან ხოლმე.