კარლ ვაიტსი და ტერეზა ტისდეილი (Carl Waitz, Theresa Tisdale)

ფსიქოლოგიური კეთილდღეობა და ხსნა საპირისპირო ცნებები არიან? თუკი გარკვეულ მართლმადიდებელ ავტორებს ვერწმუნებით, მართლმადიდებლური რწმენა ფსიქოთერაპიასა და ფსიქოანალიზთან შეუთავსებელია. ხანდახან, როგორც ჩანს, ფსიქოთერაპიის მიზნები მართლმადიდებლური ასკეტიზმისას ეწინააღმდეგება. თუმცა, აღსანიშნავია, რომ ფსიქოანალიზსა და ფსიქოთერაპიას განსხვავებული მიზნები აქვს და შეიძლება გასაკვირიც კი იყოს, რომ მეოცე საუკუნის ფროიდისტული ფსიქოანალიზის ერთ-ერთი გამოჩენილი მიმდევრის- ჟაკ ლაკანის აზრით, ფსიქოანალიზი მართლმადიდებლურ სარწმუნოებასთან საკმაოდ თავსებადია.

ლაკანი ფრანგი ფსიქოანალიზი იყო, რომელიც 1930-1970 წწ. მოღვაწეობდა. მან ფსიქოანალიზის ახლებური ფორმულირება შემოგვთავაზა, რომლის თანახმადაც მოშორდა ფროიდის ბიოლოგიურ დეტერმინიზმს და დაუახლოვდა ომისშემდგომი ევროპის იმდროინდელ მიდგომებს, როგორებიც იყვნენ- ეგზისტენციალიზმი, სტრუქტურალიზმი და შემდგომში პოსტსტრუქტურალიზმი. იმის მიუხედავად, რომ ფსიქოანალიზის ამერიკელ მიმდევრებს ლაკანის გაგება უჭირთ, მისმა ნაშრომებმა მსოფლიოს მასშტაბით, არაერთ დისციპლინაზე მოახდინა მნიშვნელოვანი გავლენა, მათ შორის ისეთ მართლმადიდებელ ავტორზეც, როგორიც ხრისტოს იანარასია. ფროიდისტულ-ლაკიანური ფსიქოანალიზისა და მართლმადიდებლური თეოლოგიის ურთიერთმიმართების გარკვევას კარგი იქნება თუ ბოლოდან დავიწყებთ- ე.ი. მართლმადიდებლური სარწმუნოებისა და ფსიქოანალიზის მიზნებიდან.

ქრისტინა ნელისტი (Christina Nellist)

დღეს, ლოგიკურია ვივარაუდოთ, რომ ადამიანთა უმეტესობას კლიმატის ცვლილების რეალური საფრთხე ესმის. ჩვენ მიერ ბუნების უარყოფითად მოხმარებისა და გამოყენების დონემ უარყოფითად იმოქმედა ატმოსფეროზე, ამინდზე, ოკეანეებზე, გარემოზე და ამ გარემოში მცხოვრებ ცოცხალ ორგანიზმებზე. როგორც იოანე ხრისავგისი შეგვახსენებს: ,,ჩვენ კრიზისისა და მისი შედეგების მომენტში ვიმყოფებით. ბერძნული სიტყვა კრიზისი (κρίσις) პასუხისმგებლობისა და ანგარიშვალდებულების გრძნობაზე მიუთითებს, რომლითაც ჩვენ მიერ შექმნილ ან ჩვენ წინაშე არსებულ უნიკალურ და უნივერსალურ პრობლემებს ვუდგებით.“ საღვთო ძღვენის არასწორად და ბოროტად გამოყენება სიცოცხლის ყველა ფორმას (მათ შორის ჩვენსაც) უქმნის საფრთხეს. ,,ეკლესიის მამათათვის ნათელია, რომ რამდენადაც შესაქმე საღვთო ძღვენია, იგი ყოველ ცოცხალ არსებას თანაბრად ეკუთვნის“ (Theokritoff, Climate Crisis and Sustainable Creaturely Care: 356).

რამდენადაც ბავშვები თუ მოხუცები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში ამ საკითხების შესახებ გარეთ გამოდიან, საბოლოოდ ვაცნობიერებთ, რომ აღარ შეგვიძლია ორჭოფობა ან აუსრულებელი დაპირებების მიცემა- დროა სასწრაფო და გადამწყვეტი ზომები მივიღოთ. ამ ადამიანების უმეტესობა მორწმუნეები და ჩვენივე საზოგადოების წევრები არიან, მაგრამ სამწუხაროდ ჯერ კიდევ არსებობს უფსკრული სასულიერო პირთა სწავლებებსა და ადგილობრივ/სამრევლო დონეზე ჩართულობას შორის. მართალია, მრავალმა იცის, რომ ,,სურვილებიდან საჭიროებებზე“ უნდა გადავინაცვლოთ (რათა შევამციროთ დედამიწისთვის ჩვენ მიერ დამჩნეული კვალი),  ბევრი ასე მაინც არ იქცევა, რადგან სამრევლო დონეზე მცირე დრო ეთმობა ჩვენს იერარქთა სწავლებების მოსმენას ან მსჯელობას მათ თაობაზე. ამიტომ აუცილებელია, რომ ყოველმა ეპარქიამ და მათმა სასულიერო პირებმა, არსებითი წვლილი შეიტანონ ინდივიდუალური ქცევის შეცვლაში, რადგან ცოტა ადამიანი თუ კითხულობს საღვთისმეტყველო ჟურნალებსა და სამიტროპოლიტო ინტერნეტსაიტებს.