ამბროსი ანდრეანო  (Ambrose Andreano)

ვინმეს რომ ჩემი ორიგენესადმი მიძღვნილი ყველა ესსე შემოეკრიბა, ორას გვერდამდე გამოვიდოდა. გარდა ამისა, მონაწილეობა მიმიღია დაახლოებით ხუთი საათის ხანგრძლივობის მრავალ პოდქასტში (AFR) ორიგენეს ფილოკალიის[1] შესახებ. 2020 წლის 14 ივლისს მამა ტომ სოროკამ (Tom Soroka) Ancient Faith Today Live-ს ეგიდით ჩემგან ინტერვიუ აიღო, სადაც ორიგენეს ცხოვრების შესახებ ვსაუბრობთ. ვიღაცას შეიძლება ეკითხა, „რა საჭიროა ვინმემ ამდენი დრო დაუთმოს რომელიღაც ანათემირებულ ერეტიკოსს“? ეს კითხვა ერთგვარ საეკლესიო მსოფმხედველობას ავლენს, რომელიც აღმოსავლეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ერთ ნაწილისთვისაა დამახასიათებელი. ღვთისმოშიში უვიცობის ეს მსოფმხედველობა გულისხმობს შემდეგს – იმისათვის, რომ ჭეშმარიტ მართლმადიდებლად ჩაითვალო, საჭიროა მხურვალე მტრობითა და გადაჭარბებული შეუბრალებლობით იყო განმსჭვალული უძველესი დროის სადავო პიროვნებისადმი. თუმცა, განსხვავებული აზრის დასაცავად ორი მხარის არსებობაა აუცილებელია. ჩვენ, ხშირად, სხვა ადამიანს „სადავოდ“ მივიჩნევთ და გვავიწყდება, რომ სწორედ ასეთი სახის გამოთქმებით, მას უკვე ბრალდებულებად წარმოვაჩენთ.  

ანდრეა ბოგდანოვსკი (Andreja Bogdanovski)

სხვა მართლმადიდებელ ეკლესიებთან შედარებით სერბეთის ეკლესია კორონა პანდემიისგან ყველაზე მეტად დაზარალდა, რაც მისი პატრიარქის- ირინეოსისა და მონტენეგროელი მიტროპოლიტის- ამფილოქეს გარდაცვალებით გამოიხატა. იმის  გათვალისწინებით, რომ სერბული და ბალკანური მედიასაშუალებები სერბეთის ეკლესიის ახალი მწყემსმთავრის ბიოგრაფიისა და მისი გამორჩევის მნიშვნელობაზე (რომელიც 18 თებერვალს აღესრულა) დიდ ყურადღებას ამახვილებენ, ნათლად შეგვიძლია განვაცხადოთ, რომ სერბეთის ახლადგამორჩეული პატრიარქი სერიოზული პრობლემების წინაშე აღმოჩნდება ჩრდილოეთ მაკედონიისა და მონტენეგროს კანონიკური ტერიტორიების სტატუსთან დაკავშირებით.

სერბეთის ახალი პატრიარქის გამორჩევას ყურადღებით აკვირდებოდა სკოპიე და პოდგორიცა. ბოლო წლების განმავლობაში ორივე ზემოთქმული ქვეყნის ხელისუფლებამ მნიშვნელოვანი რესურსი ჩადო და მრავალგვარ ტაქტიკასაც მიმართა (რამაც განსხვავებული შედეგები მოიტანა) საკუთარი ეკლესიების ავტოკეფალიის სასარგებლოდ პოზიციების გასამყარებლად. რა რისკების წინაშე დგას სერბეთის ახალი პატრიარქი?  

დეკანოზი დენის ჯ.მ. ბრედლი (Denis J. M. Bradley)

ჟურნალ The American Conservative-ის მთვარი რედაქტორის- როდ დრეერის (Rod Dreher) მიერ, 2021 წლის იანვარში, ალექსანდრე შმემანთან დაკავშირებით წაკითხულმა ლექციამ მძაფრი უკმაყოფილება გამოიწვია, განსაკუთრებით მამა ალექსანდრეს ყოფილ სტუდენტებს შორის. იყო კი როდ დრეერი (ადამიანი რომელიც უბრალო ჟურნალისტია და არა მეცნიერი ან თეოლოგი), იდეალური კანდიდატი  აწ გარდაცვლილი პროტოპრესევიტერის შესახებ ლექციის წასაკითხად? რა თქმა უნდა არა, განასკუთრებით თუ დრეერის სამეცნიერო და საეკლესიო კომპეტენციას ძველ მომხსენებლებისას შევადარებთ. დრეერის მიმართ წმ. ვლადიმერის სემინარიის ამჟამინდელი რექტორის, პროტოპრესვიტერ ჩად ჰეტფილდის (Chad Hatfield) მხურვალე მხარდაჭერა, „კულტურული ომის“ პირობებში ამ სასწავლებლის დაზიანებაზე მიუთითებს. ეს ყველაფერი ამერიკაში მართლმადიდებელი ეკლესიის (O.C.A.) ორიენტაციის რადიკალური იდეოლოგიური კუთხით ცვლილების მცდელობის წინაპირობას  წარმოადგენს? პირველ კითხვაზე პასუხი სრულიად ნათელი იყო, სწორედ ამან გამოიწვია მრავალი კურსდამთავრებულის მიერ, სემინარიის ადმინისტრაციული მმართველობის მიმართ საპროტესტო წერილის დაწერა. თუმცა, მეორე კითხავაზე დამაკმაყოფილებელი პასუხის გაცემა უფრო მეტ ძალისხმევას მოითხოვს, ისე, როგორც ეს საეკლესიო ცხოვრების მრავალი წახნაგის კომპეტენტური და გულისხმიერი კვლევისას გვჭირდება ხოლმე, რაც ძალიან საფრთხილო საქმეა და რომლის საკუთარ თავზე საჯაროდ აღების უნარი და შესაძლებლობა  O.C.A.-ს სამღვდელოების მცირე ნაწილს  თუ აქვს. ის ჯგუფი, რომელმაც ახლახან საკუთარი პროტესტი გამოთქვა, ჩანს, რომ მძიმე არჩევნის წინაშე დგას: გააგრძელოს სუსტი, გულუბრყვილო და უშედეგო პროტესტი, ან მამაცურად და შემართულად (რაც ზოგიერთის აზრით დაუფიქრებელი ნაბიჯი იქნება) მათთან ერთად იბრძოლოს, ვისაც სიმართლის  მხარეს დგომა ჭეშმარიტების გასამარჯვებლად სურს. მაგრამ, არიან კი ბევრნი, რომელთაც სიმართლის მოსმენა და მისთვის ბრძოლა სურთ?    

ვ. კ. მაკარტი (V.K. McCarty)

ჩვენს გულებში ჯერაც ქრისტეშობის დღესასწაულია დავანებული და კარს მომდგარ დიდ მარხვას მოასწავებს, ამ დროს კი ყოველდღიურად გვიწევს იმ ახალ და რთულ გამოწვევებთან შეჯახება, პანდემია რომ წამოგვიყენებს. ვითარცა მწყემსნი და მოძღვარნი, ქრისტიანული მსახურების წინა ხაზზე მყოფნი, ცხადად ვხედავთ იმ საკითხებს, საზოგადოებას რომ აშფოთებს. თუმცა, ამ ქაოსსა და ჯაფაში, ეკლესია, ამოწმებს რა, ჩვენ შორის მყოფი ღვთის სიყვარულს, სულიერად გვიცავს. 

ამ პანდემიისეული ასპექტების ყოველმხრივი მიმოხილვა, ურთიერთ შეწევნისა და გაგების მცდელობა, ღვთისგან წყალობის გამოსათხოვად და სინანულისა და მადლიერების ლოცვად აღგვძრავენ. განა, ეს ღვთის არსებობის მტკიცებულება არ გახლავთ, რომელიც ხსნის კიდობანს წარმოადგენს, სადაც ვირუსის გადავლამდე უნდა შევეფაროთ? განა, ის ოჯახები, ჩაკეტილობის ჟამს რომ ღვთის მოწყალებისადმი სასოებას ინარჩუნებენ და ამ კრიზისულ პერიოდსაც მშვიდობითა და ჰარმონიით ატარებენ, იმ ოჯახებს არ მიემსგავსებიან, ძველი აღთქმის უფლის მოწოდება რომ ყურთ იღეს?