ჯენიფერი გრიგზი (Jennifer Griggs)
ტექსტი We Choose Abundant Life, იმ ქრისტიანი ინტელექტუალებისა და თეოლოგების მიერაა შედგენილი, რომლებიც ერთმანეთს 2021 წლის 29 სექტემბერს ბეირუთში შეხვდნენ, რათა ახლო აღმოსავლეთში მცხოვრებ ქრისტიანებთან დაკავშირებით საკუთარი ხედვები წარმოედგინათ. ეს ტექსტი ქრისტიანების რთული არჩევანის შესახებ მოგვითხრობს, რაც იმ ,,უხვი ცხოვრების“ მიღებას ეხება, რომელიც საღვთო ერს მეორე რჯულის წიგნში აღეთქვა: ,, ის არის შენი სიცოცხლე და შენი დღეგრძელება, რომ იცხოვრო იმ მიწაზე, რომლის მოცემა ფიცით აღუთქვა უფალმა შენს მამა-პაპას“ (მეორე რჯული 30:19). ეს, ქრისტიანი ინტელექტუალებისთვის, არჩევანთან ერთად გამოწვევა, ან მკვეთრი ალტერნატივაცაა, რაც საკუთარ თავზე უარის თქმასა და არაბულ სამყაროში ქრისტიანული კრებულების თანდათანობით სიკვდილს უკავშირდება. ახლო აღმოსავლეთში, ქრისტიანული კრებულების მკვეთრი დაღმასვლის ეს სიტუაცია თვალსაჩინოა. ტექსტი- We Choose Abundant Life, იმ აღქმას უწყობს ხელს, რომლის მიხედვითაც ისლამურ სამყაროში ალყაშემორტყმული ქრისტიანების უმცირესობის იდეაზე აღმატებული რამ, აღმოსავლეთის საზოგადოების კულტურული განსხვავებულობაა. ტექსტის მიზანი არაბიზმის ხელახალი განსაზღვრაა, რათა იგი ,,კულტურული სივრცე და ინკლუზიური კულტურული კონცეპტი“ გახდეს. ეს განახლებული არაბიზმი, ახლო აღმოსავლურ ეკლესიებში არსებულ მრავალფეროვან სიმდიდრესაც მოიცავს, რაც სირიულ-სომხურ ტრადიციებსა და ბერძნულ-კოპტურ ეკლესიებსაც გულისხმობს.
ამ მიზნის მიღწევის მეთოდოლოგია ამბიციურია, რადგან უპირველესად ხაზს იმას უსვამს, რომ თეოლოგიური მიდგომა ინტელექტუალურად მკაცრი უნდა იყოს და თანამედროვე ჰუმანიტარული მეცნერებების საშუალებათა გამოყენებით ფართოდ განივრცოს. ეს კონტექსტუალური თეოლოგიაა, რომელიც გეოპოლიტიკურ ვითარებას რელიგიურ მსჯელობასა და პრაქტიკასთან მიმართებით, ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა (როგორებიც არიან: ისტორია, სოციალური მეცნიერება და კულტურული ანთროპოლოგია) საშუალებით იკვლევს. ამ ინტელექტუალური სიმკაცრის მიზანია, რომ ისეთი ფართო ისტორიულ-კრიტიკული მეთოდოლოგიის გამოყენებას დაეხმაროს, რომელიც საღვთო სიტყვას უძველესი აღმოსავლეთის კულტურულ კონტექსტში გაიაზრებს. ტექსტი ფუნდამენტალიზმის ყველა ფორმის თავიდან აცილებას ცდილობს, რაც ბიბლიური ტექსტის ვიწრო, ფუნდამენტალისტურ კითხვასაც გულისხმობს, რომელიც ჰუმანიტარულ მეცნიერებათა მიერ წამოყენებულ კრიტიკულ პოზიციებს უარყოფს. ფუნდამენტალიზმის ამგვარი უარყოფა ისლამისტურ ჯგუფებსაც გულისხმობს, თუმცა, ამ შემთხვევაში, ორ პარალელურ ფენომენს შორისაა დაკვირვებული განსხვავება გაკეთებული, სახელდობრ ამ ძალადობრივი ფუნდამენტალისტური ჯგუფების მოქმედებებსა და ბოლო ათწლეულებში, ახლო აღმოსავლეთიდან ქრისტიანული თემების მასობრივი ემიგრაციას შორის. ამგვარად, ახლო აღმოსავლეთში მცხოვრებ ქრისტიანთა მთავარ მიზეზად, ისლამური ფუნდამენტალიზმი არაა დასახელებული.
დოკუმენტი ნათლად განაჩინებს, თუ როგორი დამოკიდებულება უნდა ჰქონდეთ ქრისტიანებს სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლებთან, რომლებიც და-ძმებად და ,,ადამიანის ღირსებისა და თავისუფლების“ დაცვის საქმეში თანაშემწენად უნდა აღიქვან. სხვა რელიგიის წარმომადგენლებთან თანაცხოვრების ეს ხედვა ძირითადად მუსლიმებს მიემართება, რადგან ისინი იმ რელიგიურ უმრავლესობას წარმოადგენენ, რომელთანაც ქრისტიანებმა, რეგიონში სამომავლო ყოფნის უზრუნველსაყოფად, მშვიდობიანად უნდა თანაიცხოვრონ.
ამ ცალსახა რეალობას დოკუმენტი არ უპირისპირდება და იდეის დონეზე გადმოსცემს კიდეც მის ავტორთა (როგორც ქრისტიანულ ლიდერების, ასევე, ინტელექტუალების) განზრახულებას, რომ გაერთიანდნენ და ახლო აღმოსავლეთში არაბული საზოგადოების ახალი პლურალისტული იდენტობა ჩამოაყალიბონ. მართლაც, ეს აუცილებელი დიალოგის დასაწყისია, რომელიც საჭიროა ახლო აღმოსავლეთის საზოგადოებისთვის კულტურული მრავალფეროვნებისა და რელიგიური თანასწორობის მოდელის ჩამოსაყალიბებლად. გარდა ამისა, ეს დიალოგი სხვა რელიგიურ თემთა წარმომადგენლებთან ფართო კონსულტაციასაც უნდა მოიცავდეს. ამავდროულად, ამ დოკუმენტზე, სხვა რელიგიური ლიდერების მხრიდან გაკეთებული ფორმალური პასუხების სერიები, საშუალებას მოგვცემს დავინახოთ, თუ რამდენად შეიძლება ,,სხვა რელიგიების“ მიერ ამ ხედვის გაზიარება. ამ ინტელექტუალური უმცირესობის ნააზრევის განხორციელების სურვილი ის ამბიციაა, რომლის მიღწევაც ცალმხრივად შეუძლებელია და მას სამოქალაქო საზოგადოების შიგნით განსხვავებული რელიგიური მრწამსისა და ინტელექტუალური ორიენტაციის მქონე ადამიანების მზაობა სჭირდება.
დოკუმენტის მისია დიალოგის კულტურის ჩამოყალიბებასაც ითვალისწინებს, რაც ებრაელებსა და მუსლიმებს, როგორც ამ ინტერრელიგიურ საქმიანობაში პარტნიორებს აუცილებლად გულისხმობს. ამ თეოლოგიურ მსჯელობათა განახლების მიზანი, ,,ქრისტიანულ ეკლესიებსა და სხვა რელიგიებს შორის არსებული პოლემიკისა და გარიყულობის კულტურისგან თავის დაღწევაცაა.“ ამიტომ, არაქრისტიანულ კრებულებს ღიად, მათი რელიგიური მოთხოვნილებების გააზრების სულით უნდა მივუდგეთ და არა ერთი პერსპექტივით მეორის ღირებულებებისა და ჭეშმარიტებისადმი პრეტენზიის განზრახულებიით. ტექსტი- We Choose Abundant Life, ებრაელებთან ურთიერთობის (რომლებიც რეგიონის რელიგიური მოზაიკისა და პლურალიზმის განუყოფელ ნაწილად ითვლებიან) ახალი ფურცლიდან დაწყებისკენ მოწოდებაცაა. გეოპოლიტიკური კუთხით, დიქტატორული პოლიტიკური რეჟიმები კატეგორიულად უარყოფილია. იგივე დამოკიდებულებაა ამგვარ ტერიტორიაზე არსებული რელიგიური უმცირესობების იმ ტენდენციასთან დაკავშირებითაც, რომლის თანახმადაც ისინი ესწრაფვიან ,,უმცირესობათა ალიანსის“ პოვნის ვიწრო მენტალიტეტს, რაც რეგიონში ქრისტიანების გრძელვადიან მყოფობას არ ეხმარება.
ტექსტში წარმოდგენილ როგორც ახალ თეოლოგიურ დისკურსს, ასევე, ახალ სოციალურ კონტრაქტს, ,,სხვის“ მიმართ გახსნილობა ახასიათებს. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ეს ახალი მიდგომა ხაზს ეთიკას უსვამს და ინდივიდუალურ და სინდისის თავისუფლებას (როგორც კრეატიულობის განვითარების საფუძველს) უჭერს მხარს, რის შედეგადაც მრავალფეროვნების კულტურული მოდელი ძლიერდება. როდესაც წარმოდგენილ ტექსტს ვკითხულობთ, გაეროს მიერ მიღებული კულტურული მრავალფეროვნებისა (2001) და რელიგიის თავისუფლების (ადამიანის უფლებათა საყოველთაო დეკლარაციის მე-18 მუხლი) დოკუმენტები გვახსენდებიან. დოკუმენტის (We Choose Abundant Life) მიერ გადმოცემული ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გამოწვევა შეიძლება ის იყოს, რომ არა მხოლოდ ქრისტიანებმა, არამედ მთელმა საზოგადოებამ, საერთო სიკეთისათვის დასახმარებლად საკუთარი წვლილი უნდა გაიღონ. იმის მიუხედავად, რომ არაბული გაზაფხულის დროს ამგვარი პერსპექტივის ნიშნები იხილვებოდა (როდესაც სოციალური უსამართლობის წინააღმდეგ სახალხო პროტესტი დაიწყო), კვლავ კითხვის ქვეშ დგას თუ როგორ შეიძლება გაიგებოდეს საერთო სიკეთის ცნება და როგორ გამოიყენებოდეს იგი მშვიდობიანი პოლიტიკური და სოციალური ცხოვრების ფორმირებისთვის. საზოგადოებრივი, რელიგიური თუ ეთიკური სიკეთე, შეიძლება, რომ არაბული საზოგადოების ყველაზე მნიშვნელოვანი მიზანი იყოს, რამდენადაც მოქალაქის (როგორც დამოუკიდელი ინდივიდის ცნება), დასავლეთში ბევრად ნაცნობი კონცეფციაა. შეიძლება საჭირო იყოს ამ ორი კონცეპტის გეოპოლიტიკურ დონეზე განხილვა, იმის აღიარებით, რომ სამოქალაქო პასუხისმგებლობა და ინდივიდის, როგორც ავტონომიური იდენტობის როლი, უფრო ბუნდოვანი შინაარსისაა იმ საზოგადოებებში, რომლებიც განმანათლებლობის შემდგომი ევროპის სეკულარულ ისტორიებს არ მიჰყოლიან.
Public Orthodoxy ცდილობს, რომ ფორუმის შეთავაზებით თანამედროვე მართლმადიდებლურ ქრისტიანობაზე და მასთან დაკავშირებულ განსხვავებულ პერსპექტივებზე დისკუსიას დაეხმაროს. ამ ესეში გამოთქმული მოსაზრებები მხოლოდ და მხოლოდ მის ავტორს ეკუთვნის და არ გადმოსცემს რედაქტორთა ან თავად Orthodox Christian Studies Center-ის აზრზს.
